Godzina Łaski dla świata

8 GRUDNIA 
od godziny 12.00 do godziny 13.00
Godzina Łaski dla całego świata

Jest taka jedna godzina w roku, gdy Niebo pochyla się tak nisko nad ziemią, że Bóg jest na wyciągnięcie ręki. I Jego odwieczne skarby miłości. Jest taka jedna godzina w roku, gdy wszystko jest możliwe. Obietnica z nią związana jest naprawdę wielka! Oto Matka Najświętsza ogłasza, że przez sześćdziesiąt minut w roku Niebo staje nad nami otworem, że każdy, kto w tym czasie zamknie trzymany nad głową parasol niewiary, otrzyma od Boga to, co mu najbardziej potrzebne.

Matka Boża, objawiając się pielęgniarce Pierinie Gilli. we Włoszech, w Montichiari, w święto Niepokalanego Poczęcia, 8 grudnia 1947 r. powiedziała:

"Życzę sobie, aby mnie czczono jako Maryję Róże Mistyczną, Matkę Kościoła".

Czytaj więcej...

Adwent – czas oczekiwania na przyjście Pana

W i e n i e c    a d w e n t o w y

Jednym z bardziej znaczących zwyczajów adwentowych jest wieniec adwentowy, który ustawia się koło ołtarza.

Zwyczaj ten pochodzi z Niemiec, gdzie w 1839 roku pastor prowadzący przytułek dla sierot wpadł na pomysł, aby wieńcem przystroić świetlicę dla dzieci.

Razem z wychowankami w I niedzielę adwentu zapalił pierwszą świecę adwentową by wytworzyć nastrój skłaniający do modlitwy. Następne, mniejsze dwadzieścia cztery świece podopieczni zapalali każdego dnia aż do Wigilii, gromadząc się na śpiew i modlitwę. Później drewniane koło przystrojono gałązkami jodły. Z czasem liczbę świec zmniejszono do czterech, a zwyczaj ten rozpowszechnił się w wielu krajach w tym także w Polsce (po pierwszej wojnie światowej).

S y m b o l i k a

Świece ustawione są w formie koła. Kształt ten oznacza, że Bóg jest wieczny, nie ma początku ani końca. Koło sporządzone jest z gałęzi roślin wiecznie zielonych, czyli przeważnie z drzew iglastych – sosny czy świerku. Ma to oznaczać życie wieczne, jakie daje nam Jezus Chrystus. Samo zapalanie świeczek wiąże się z tym, że Zbawiciel sam nazywał siebie światłością świata. Mówi o tym Ewangelia wg św. Jana:

Jam jest światłość świata, kto idzie za mną, nie chodzi w ciemnościach, ale będzie miał światłość żywota (J. 8,12).

Świece zapalane są po kolei rozpoczynając każdy nowy tydzień adwentu i mają również określone znaczenie:

• Pierwsza świeca to tzw. świeca pokoju - symbolizuje nieposłuszeństwo pierwszych rodziców i boskie przebaczenie.

• Druga świeca to świeca wiary - oznacza wiarę patriarchów Izraela jako wdzięczność za dar w postaci Ziemi Obiecanej (nazywa się ją również świecą Betlejem, aby przypomnieć nam, że Bóg objawił się w skromnej postaci małego dziecka).

• Świeca trzecia to świeca miłości - związana z radością króla Dawida, który celebrował przymierze z Jedynym Bogiem, (nazywana też świecą pasterzy, oznaczająca radość z faktu, że minęła już ponad połowa adwentu).

• Czwarta jest świecą nadziei. Uznaje się ją za symbol nauczania proroków, wieszczących rychłe przyjście Jezusa (część źródeł nazywa ją świecą aniołów, przypominającą o pokoju i przekazywanej przez niebieskich posłanników dobrej nowinie).

Każda z roślin także ma swoją symbolikę. Laur to zwycięstwo nad prześladowaniem i cierpieniem; sosna, ostrokrzew i cis: nieśmiertelność; cedr: siła, uzdrowienie. Kłujące gałązki ostrokrzewu mają się kojarzyć z koroną cierniową.

Wieniec adwentowy jako całość to oznaka zwycięstwa, godności królewskiej oraz hołd składany Chrystusowi Zbawcy. Obecnie mamy wieńce adwentowe w kościele, ale także w wielu domach stroiki bożonarodzeniowe mają właśnie kształt wieńca. Ta piękna tradycja jest warta i godna naśladowania, dlatego warto wiedzieć co oznacza.

O p ł a t k i   w i g i l i j n e

W tradycji Kościoła, wigilia, to dzień przed większą uroczystością, który przeżywany był jako modlitewne i refleksyjne przygotowanie do właściwego świętowania. Dziś wigilia kojarzy się z dniem poprzedzającym Boże Narodzenie, a właściwie to z uroczystą wieczerzą tego dnia, przeżywaną w rodzinnej wspólnocie. Nadrzędną rolę w uczcie tego wieczoru odgrywa opłatek wigilijny.

Opłatek to forma chleba, którym na początku wieczerzy wigilijnej dzielą się wszyscy obecni, wybaczając wzajemnie urazy oraz składając sobie życzenia. Wszystko to dzieje się w odniesieniu do tajemnicy zdarzeń, które celebrujemy w Boże Narodzenie. Tradycja łamania opłatkiem, nawiązuje do słowiańskiej tradycji gościnnego chleba, a także do pierwszych wieków chrześcijańskich, w których sprawowaną Najświętszą Ofiarę określano łamaniem chleba. Łamanie się opłatkiem przy wigilijnym stole, to zapowiedź wejścia w głębię Tajemnicy Eucharystycznej każdej Eucharystii. Opłatek to tłumaczenie łacińskiego oblatum - dar ofiarny. Dotyczy specyficznego gatunku przaśnego chleba. Takim chlebem karmił się naród wybrany w czasie wędrówki do ziemi obiecanej. Opłatki - hostie, w znanej nam formie, prawdopodobnie dopracowano już w średniowieczu. Natomiast ich forma wigilijna pojawić się miała w XVI wieku, w wyniku zastosowania nowego sposobu ich wypiekania. Odpowiednie metalowe kształty na żelaznych szczypcach grawerowano różnymi figurami i scenami o treści Bożego Narodzenia i Paschalnej. Wlewane rzadkie ciasto było dociskane i pieczone na ogniu. Do niedawna proceder wypiekania był znany nawet niektórym parafianom, którzy pełnili funkcję kościelnego czy zakrystianina. On to sami wypiekali opłatki, które roznosili po domach w parafii za drobną ofiarą.